Vrij

Vandaag ving ik een glimp op van hoe het voelt om helemaal vrij te zijn. Vrij van oordeel. Vrij van zelfbeklag. Van verwijt en schuld. Van schaamte. Van een opgesloten zijn. 

Vrij van woorden. Want net wanneer ik wilde uitreiken, een poging ondernam om die glimp te bevatten en vast te houden beperkte ik mezelf opnieuw.

Toch had ik vandaag zoveel redenen om te oordelen. Om mezelf te beklagen. Om te verwijten en schuld te voelen. Om me te schamen. Om opgesloten te zijn.

En ik deed ze allemaal. Ik ging cycli door. Niet één keer, maar steeds opnieuw. Alsof ik niet bij machte was mezelf te sturen. Steeds onderuit gehaald door wat ik niet wil zijn.

En ik zag mezelf, door de ogen van een toeschouwer. Wetende dat het spektakel zou blijven duren. Onze diepe wonden zijn vrij. Niet van zichzelf. Maar van een vermoeidheid die hen te ruste zou kunnen leggen. Ze zijn er, altijd.

'Maar hoe kan ik ooit vrij zijn?', vraag ik me af. Hoe kan ik ophouden mezelf te beperken tot slechts zo'n klein deel. Steeds meer wetende dat er zoveel meer is. Zoveel meer binnenin mezelf, dat vraagt om simpelweg te mogen bestaan.

En ik faal om antwoorden te vinden binnen de bestaande kaders van mijn geest. Ik ken de woorden. Heb ze talloze keren verdraaid, weggelaten en weer toegevoegd. Opgeschoond. Tot ik een meester werd van mijn eigen verhaal. Het bijschaven van een omhulsel houdt niets anders dan de inhoud ervan tot een vreemde.

En toch, vang ik steeds vaker glimpen op. Wanneer ik kaders en woorden durf lossen. Wanneer ik heel even toelaat niet te willen begrijpen waarom en hoe. Wanneer ik mijn eigen toeschouwer durf zijn. Het spektakel aanschouw, eenvoudigweg zoals het spektakel is. Ruw, speels, tegendraads, zoekend.

Maar vooral ook, vol eindeloze liefde.

Steeds opnieuw in beweging.

En net daarin zo vrij.