Leven in vertrouwen

‘Ik ben op zoek’
‘Waarnaar ben je op zoek?’
‘Dat weet ik niet, maar het moet te vinden zijn’

En ik gaf haar stilzwijgend gelijk. Ze verlangde, diep. Naar iets wat ze kende, maar niet herkende. Want wat ze nog niet wist, was dat hetgeen ze zocht heel nabij was. Dat het zich bevond in de trilling van haar stem, de golven van haar adem, de oneindigheid van haar onderbuik. Ze zocht zichzelf. En ik wist, ze zou zichzelf gaan vinden. 

Leven in vertrouwen is voluit leven. Het is het labyrint dat het leven is helemaal durven verkennen, verloren durven lopen en opnieuw ingangen vinden. Het is onze angst, onzekerheid, pijn helemaal durven voelen. Niet om hen als kwelgeesten te aanschouwen, maar als waardevolle boodschappers voor hoe het anders kan. Voor hoe we ons leven kunnen leven, niet afgestemd op wat hoort of moet zijn maar op wat mag en kan. Op wat voor elk van ons niet minder dan juist voelt.

Leven in vertrouwen is leven in zelfvertrouwen. Het is onszelf leren geven wat we nodig hebben, waar we naar verlangen en wat we missen. Niet stil en verdoken, maar steeds meer in volle schijnwerpers. Het is onszelf met zo’n oneindig respect en zelfliefde behandelen dat we onszelf toestaan gezien te worden. Niet enkel in wat perfect of juist lijkt te zijn. Maar zelfs in ons klein voelen, om net daarin heel groots te zijn.

Leven in vertrouwen is voor velen onder ons iets wat we onvoldoende leerden of meekregen. We leerden veilig te leven, geen risico’s te nemen en onszelf klein te houden. We namen angsten over en maakten ze ons eigen. We leerden onszelf aanpassen. We leerden een leven te leiden dat niet helemaal het onze was. Tot we moe werden, onrustig, leeg, somber, kwaad. En we er niets meer van begrepen.

Leven in vertrouwen kan je leren. Wanneer je maar wil. Het vraagt moed, om de verantwoordelijkheid van jouw leven op te nemen. Maar zwaar is het niet. Je leert licht en lucht toevoegen, daar waar zwaarte net ondragelijk werd. Je leert liefde toe te laten, daar waar wantrouwen je blok zette. Je leert zien waartoe je in staat bent, daar waar onzekerheid je de adem benam. Je leert risico’s nemen. Niet om roekeloos door het leven te gaan. Maar om fouten te leren maken, en ze daarna niet als fout maar als groeikans te aanzien. Je leert verrast zijn, net wanneer je het allemaal dacht te weten. Je leert dankbaar en mild zijn. In de eerste plaats naar jezelf, en daarna zonder uitzondering naar de ander.