(Leven tussen haakjes)

(Soms leef ik tussen haakjes.) Omgeven door kromme muurtjes, neergezet in een poging de wind van richting te doen veranderen. Me vrij te houden van alles wat buiten is. Beschut, maar vooral ook voor schut.

Een schijn-comfort zone. Want wie goed kijkt ziet muurtjes die niet krom staan van hard en waardig werk, maar van een dualiteit die nergens heen leidt. Zichtbaar onzichtbaar. Niet buiten dreigt de storm, maar simpelweg binnenin. Wanneer oude pijnen en angsten heel even opnieuw een status krijgen waar menig leider jaloers op zou zijn. Die angst om helemaal, onbeschut zichtbaar te zijn.

En zo ga ik nog maar eens luisteren naar wat me ingefluisterd wordt. Dat het leven beter is, tussen haakjes. Veiliger. Dat eenzaamheid troef is, in het oog van de storm. En ik luister, geduldig. Maar ik gehoorzaam niet. Want angsten zijn niet meer, maar zeker ook niet minder dan verhaaltjes. Het gevaar schuilt niet in de inhoud, maar in het onvoorwaardelijke geloof dat we eraan hechten.

Wil ik vanuit mijn volle potentieel leven, dan staat me enkel dit te doen. Ik schrijf een nieuw verhaal. Niet tussen haakjes, maar in volle en eindeloze ruimte. Die ik schaamteloos en vol overgave inneem.