Mijn schuld

Mijn schuld is groot en ontstellend arrogant. Mijn schuld houdt klein, als een kindeke met knietjes vers geschaafd. Mijn schuld weegt door, de losse graten in mijn rug. Mijn schuld bedelt, zegt alsjeblieft en dankjewel. Sorry voor het storen. Sorry voor ik weet niet wat. Gewoon, sorry. Mijn schuld zuigt, elk misplaatst woord opnieuw de luchtpijp in. 

Mijn schuld vermomt zich, in gewaden van zogenoemde goeie daden. Mijn schuld is flink. Flink meiske, flink. Mijn schuld krijgt snoepjes en rotte tanden. Mijn schuld wordt graag, maar nooit echt goed gezien. Mijn schuld lost. Telkens maar voor heel even. Mijn schuld is een onderbetaalde job. Voor onbepaalde duur verborgen. Mijn schuld is onverwoestbaar en trouw.

Mijn schuld is mijn schild. Mijn schild is jouw schuld. Mijn schuld ontkent zichzelf en gaat frontaal ten aanval. Mijn schuld is oh zo lastig. Lastig meiske, lastig. Mijn schuld blaast bruggen op die ze telkens net gebouwd had. Mijn schuld is tragisch en vermoeiend. Mijn schuld rekent af en door, maar houdt nooit meer over dan zichzelf. Mijn schuld is arm. Rijk in onverteerbare radeloosheid. 

Mijn schuld. Schuilt in ontelbare gedaanten, overleeft elke doodgezwegen generatie na generatie. Mijn schuld is zoveel en meer, maar mijn schuld is niet. 

Mijn schuld is niet mijn schuld. 

Mijn schuld is niet jouw schuld. 

Onze schuld is niet onze schuld. Onze schuld was nooit onze schuld. 

Onze schuld smeekt. Luider dan ooit. Alsjeblieft, scheld ons kwijt. De onverteerde restanten van ons verleden. 

Verlos ons van onze schuldenaren en leid ons éindelijk in bekoring. 

(Amen)