I can't breathe

George Floyd, grote moedige man. Ik heb je nooit gekend en toch voel ik dat ik je ken. 

Zou je ooit geloofd hebben dat jouw laatste woorden zich sneller zouden gaan verspreiden dan het virus dat ook jouw land de voorbije maanden door de knieën deed gaan? Dat jouw laatste adem de stem zou gaan vertolken van een generatie, na een generatie, na een generatie. Dat geen mondmasker strakker aangespannen zou kunnen worden dan het leed dat op jouw lippen lag de dag dat je stierf.

Derek Chauvin, kleine machteloze man. Ik heb je nooit gekend en toch voel ik dat ik je ken.

Zou je ooit gevreesd hebben dat jouw daden zich sneller zouden gaan verspreiden dan het virus dat ook jouw land de voorbije maanden met man en macht trachtte te versmoren?
Een daad van brutaal en zinloos geweld. Maar toen ik jou daar zag, door het oog van moedige camera's zag ik vooral hopeloosheid. Een man, vastgevroren in een lichaam dat geen kant meer op kan.
'I can't breathe'. Sprak de man die je zelf minutenlang op de grond vastgenageld hield voor jou? Perste zijn ziel de woorden naar buiten in een ultieme poging jouw ziel alsnog wakker te schudden? Klopt het dat jouw hart minutenlang ophield met kloppen en jij het zelf was die bewegingsloos de adem inhield? Jouw pijn zonder compromis heel even toebracht aan iemand anders dan jijzelf. Was je hier nog, toen je dit deed? Ik bedoel, echt hier. Bij jezelf, bij ons.

Kleine, grote, moedige, wanhopige man. Waren jullie op dit laatste moment samen misschien wel dichter bij elkaar dan jullie ooit echt zouden gekomen zijn in dit leven?

In een andere vorm, in een andere tijd. Zou die knie een arm zijn, die stevig en broederlijk vasthoudt. Zou die grond jullie beiden dragen in een wereld zo verdeeld. Dan zou jullie adem zich verstrengelen en één stem vormen die uitschreeuwt wat sinds eeuwen onhoudbaar is geworden. Een tijd waarin we onszelf eindelijk zouden bevrijden van elk masker dat ons van elkaar op afstand houdt. Om elkaar niet de dood maar simpelweg het leven in te blazen. We can finally breathe!

Ik ben George.

Ik ben Derek.

Ik ben een innerlijk gevecht tussen oordeel en veroordeelde.

Ik ben een dualiteit. Ik ben een knie. Ik ben een nek.

Ik ben de grond waarop ik het geloof in de kracht van mijn eigen adem herwin.

Ik adem. En ik schreeuw.

Maar nooit alleen.