Trauma

Ik nam me voor te spreken. Mijn tong te verbranden aan het vuur van mijn binnenste. Mijn weg te verliezen in. Niet in mijn moedertaal, maar in een taal die generaties overschrijdt. Generaties bevrijdt. Van het trauma dat mijn moeders moeder, en haar moeders moeder stilzwijgend pijnstillend door zou slikken. Haar wonden likkend tot het vuur in haar onderbuik dof en hard werd.

Ik nam me voor te spreken. Leugens te ontwarren en voor diezelfde leugen aanzien te worden. Het kleed van schone schijn te passen, tot ik de broek wilde dragen, het hoge woord voordragen. Ik was klein, maar ik wist. Van het trauma dat mijn vaders vader, en zijn vaders vader oorverdovend dominerend de weg zou bepalen. Zijn wonden met eelt bedekkend tot hij onherkenbaar zichzelf bedekte.

Ik neem me voor te zwijgen. Voor generaties die op de loer liggen. Wachtend tot onze schaduwen moedig genoeg zijn om door hen beschenen te worden. Nederig genoeg om door hen verlicht te worden. Want wanneer we eindelijk onze richting durven veranderen, niet meer van ouder op kind maar van kind op ouder. Niet doorgevend maar ontvangend. Dan rest ons enkel nog te helen. Geen trauma traumatisch genoeg voor het licht dat onze kinderen maar al te graag op ons willen laten schijnen.

Dus rust maar, het harde werk is voorbij.

Het is licht werk nu.