Hier Nu

Leg me op een bed van netels.
Bedachtzaam, zorgvuldig. Uit liefde.

Tot het branden van mijn huid een voelen wordt,
van wat ik onderweg zo onbedachtzaam, liefdeloos verloor.

Of dacht, verloren te zijn.

Net zoals ik dacht te denken dat ik was. Dat ik was wie ik was.
Arm, beroofd van al wat Leven heet. En onmiskenbaar Leven geeft.

Hoe netelig mijn bestaan was,
nu te beseffen dat geen gedachte de Liefde bevatten kan,
geen woord dit besef zelfs maar omvatten kan.

Dus spreek me vrij,
van de schil die mij nodeloos scheidde van mij.
van de waan die mij verheffen deed boven het Zijn.

Maar laat mijn Ego
nog één
één allerlaatste keer
geloven
dat dit de allerlaatste keer is.

(Beloofd)

Tot ik me,
schaterlachend en diep beneveld door mijn eigen grootmoedige geloftes
opnieuw prik,
aan de netels van het ons enige en eeuwige beloofde land.

Het hier. En het nu.